Kwam gisterenavond pas tegen 20.00 uur in de albergue van Oviedo aan na een lange en vooral war wandeldag. De route was met ca 31 km niet eens zo lang maar de beklimming van de berg in de ochtend, de hitte en het wandelen door de drukke subburbs van Oviedo maakten dat het toch een vermoeiende dag werd.
In Oviedo liep ik aan een kant van de weg waar zich niet de gele pijlen bevonden. Het was namelijk een vrij drukke weg met veel verkeer en oversteken of wachten tot een stoplicht eens groen wordt kostte mij teveel tijd en moeite. Het aan de andere kant van de weg lopen zorgde ervoor dat ik een gele pelgrim pijl naar links miste. Toen ik hier eenmaal achter kw zat er weinig anders meer op dan naar de kathedraal in het centrum te lopen in de hoop er daar achter te komen waar zich de albergue bevindt. Bij de kathedraal sprak een Spaanse vrouw mij aan in het Duits. Zij vertelde dat ze met een Duitser getrouwd is en om deze reden de Duitse taal beheerste. Zij vertelde mij waar de albergue was: een kilometer of 1.5 terug. Ik vroeg ook naar de plaats van het toeristenbureau maar de vrouw zei dat deze zeker al om 20.00 uur zou sluiten. Bezoek toeristenbureau voor informatie over de camino Salvador (van Oviedo naar Leon) moest dus wachten tot vanmorgen.
De albergue was vervolgens vrij snel gevonden. Deze albergue is een gebouw waar ik het verleden jongeren werden opgeleid voor een leven in de kerk. Soort nonnen en monk ken klooster dus.
In de albergue kwam ik pelgrims tegen die ik recentelijk of al langer geleden ontmoet had.Een van hen was Emanuel, een Spanjaard van rond de 50 die op zijn fietsje de camino del Norte rijdt en ook even een bezoekje bracht aan Oviedo. Ik was Emanuel die middag tegengekomen bij een middeleeuws gebouw: soort klooster of iets dergelijks. Wij raakten toen aan de praat in het Frans met veel Spaanse woorden. Emanuel vertelde dat hij die morgen met zijn fietsje de berg over was geklauterd en dat dit best zwaar eas geweest.
Toen hij er aan terugdacht trok hij een zeer vermoeid gezicht. Het was afzien geweest.
s Avonds in de albergue vertelde ik Emanuel dat mijn plan is om van Oviedo naar Leon te lopen: de camino Salvador dus maar dan in tegenovergestelde richting.
Van oudsher lopen pelgrims deze route van Leon naar Oviedo
De reden hiervan is dat er ooit eens gezegd werd dat je de camino niet had gelopen als je Oviedo niet had bezocht. Dus in het verleden wandelden pelgrims die de camino Franches naar Santiago liepen even om om een bezoekje te brengen aan Oviedo. Een ommetje van zo' n dag of 5 a 6 maar wel over een gebergte.
Toen ik Emanuel meedeelde dat ik de Salvador route zou gaan lopen zei hij dat het een zware route is omdat je een gebergte overzet steken en voegde hij eraan toe: het gaat regenen .
Ondanks deze mededelingen besloot ik toch de camino Salvador te gaan wandelen het simpele feit dat dit mij beter uitkomt. In een dag of 5 a 6 kan ik al wandelend in Leon zijn om daar tijdig de trein of eventueel bus te nemen naar Irun/Hendaye.
Voor de mooie camino Primitivo van Oviedo via Lugo naar Santiago heb ik te weinig tijd en de kustroute vanaf Gijon voor een dag of 5 a 6 naar het westen verder voort te zetten leek mij niet zo aantrekkelijk ivm de drukte aldaar. Drukte vooral door de vele toeristen: vooral Spanjaarden. Families die naar de kust toe trekken omdat de kinderen vakantie hebben. Daarnaast ook veel jongeren en natuurlijk pelgrims. Het vakantie toerisme zal tot ongeveer 20 augustus voortduren velde een Spanjaard/Bask mij enige dagen geleden.
Dus om al deerden niet de camino del norte voortzetten of de camino primitivo gaan wandelen maar de meer onbekende camino Salvador. In omgekeerde richting wel te verstaan: van Oviedo naar Leon ipv het gebruikelijke andersom.
De omgekeerde richting bewandelen betekent voor mij dat ik de camino tekens, de schelp met pijlen die in een punt uitlopen net andersom moet interpreteren: niet de richting nemen waar de punt naar toe wijst maar de richting van al deze pijlen. In het deel van het Baskenland dat Cantabria genoemd wordt was dit om een of andere reden ook zo.
Vanmorgen heb ik mij niet gehaast om bij de albergue weg te komen omdat ik had vernomen dat het toeristenbureau pas om 10.00 uur zou open gaan
Dit klopte achteraf niet maar oké voor mij maakte het niet zo heel veel uit.
Ik wilde vanmorgen in Oviedo in ieder geval even bij de kathedraal gaan kijken en bij het toeristenbureau langs gaan voor info over de camino Salvado.
Dit was echt nodig omdat ik alleen wat losse aantekeningen van deze camino had, die ik destijds in Nederland had opgeschreven. Geen voldoende info om de camino de Salvador te gaan lopen.
De medewerkster van het toeristenbureau gaf mij een boekje waar 3 etappes van Oviedo naar Pajares van de camino Salvador in staan. Meer had zij niet omdat de verdere etappes van de Salvador camino in het departement van Leon liggen en men in Oviedo hier geen info over heeft of kan verstrekken.
Het departement Leon behoort niet tot het Baskenland wat ook mee kan spelen.
Maar oké, ik had in ieder geval al wat meer info. De medewerkster vertelde ook dat ik in de albergues wel meer informatie zou kunnen krijgen hetgeen dus vanavond in Mieres ook is gebeurd.
Terwijl ik vanmorgen van het toeristenbureau naar de kathedraal van Oviedo liep kwam ik langs een boekwinkel. Hier besloot ik even naar binnen te gaan om te kijken of er een boekje van de camino Salvador te verkrijgen wa. Een boekje vond ik niet maar wel een plattegrond van het gebied Oviedo - Leon en omgeving. Het is geen wandelkaart maar wel een kaart waar de plaatsen die op de camino Salvador liggen en de voornaamste wegen opstaan. Als ik wandel wil ik altijd graag weten waar ik ben en welke route ik wandel.
Op de camino del norte ben ik pelgrims tegengekomen die geen of nauwelijks plattegronden of route boekjes bij zich hadden maar gewoon steeds de gele pijlen van de camino routen volgden. Dit wil ik niet.
Je dient mijns inziens te weten waar je bent; waar je loopt.
Hier komt bij dat de camino Salvador niet met gele pijlen staat aangegeven maar met de camino schelp met pijlen. Em zoals ik vanavond nogmaals vernam de camino Salvador wordy niet altijd even goed aangegeven. Met andere wootden een kaartje waar de route van de Salvador camino staat is voor mij van groot belang.
Na de aankoop van het kaartje ben ik nog even naar de kathedraal van Oviedo gewandeld om er een stempel voor in de credential te halen. Verrvolgens dronk ik in een barretje nog even koffie en at een crosant met ham en kaas en toen begon de lange en soms moeizame weg om uit Oviedo in de richting van Mieres te komen. Mieres is voor mij de eerste halteplaats op de Camino Salvador.
Op eigen gevoel, met behulp van de kaartjes en door het aan verschillende mensen te vragenwas ik na circa 1 a 1.5 uur uit het gebied van Oviedo gekomen en wist ik dat ik op een goede route naar Mieres zat.
De afstand van Oviedo naar Mieres is ca 21 km; niet zo' n grote afstand.
Bij al dit gevraagd aan verschillende mensen onderweg valt het mij steeds weer op hoe slecht sommige mensen kennis van hun eigen omgeving hebben. Er waren mensen die mij in een richting wilde sturen waarvan ik zeker wist dat dit niet klopte. Ben dan vanzelfsprekend mijn eigen richting opgegaan om even verderop gewoon aan iemand anders de weg te vragen.
Wat ook altijd interessant is is dat als je aan twee of meer mensen de weg vraagt het voor kan komen dat men met elkaar in discussie raakt welke weg nu de juiste is. In zo'n geval loop ik op een gegeven moment gewoon door. Men klets dan nog maar even maar ik heb hier geen tijd voor.
Zonder regen al was het wel bewolkt ben ik naar Mieres gewandeld over vooral asfalt en/of autowegen.
Op deze autowegen rijdt van alles: personenauto's, vrachtwagens, motors maar ook bromfietsers/scooters en wielrenners. Deze laatsten lijken mij het meest kwetsbaar in al het verkeer.
Tegen 17.30 uur kwam ik aan in Mieres. Wat mij vooral opviel was de armoede en lelijkheid van deze plaats. Zeker in vergelijking met de vaak mooie dorpjes en stadjes aan de noord kust.
In Mieres lopen een aantal grote wegen die op enige tiental meters boven het dorp op betonnen palen gebouwd zijn.De inwoners van Mieres hebben veelal niet dezelfde vrolijke blik dan de mensen langs de noordkust. Alles van huizen, wegen en mensen straalt een soort soberheid en armoede uit. Toen ik vanavond naar de supermarkt liep, een wandeling van -zo'n 1 km deed mij Mieres nog het meest denken aan Oost-Europa of Rusland.
Het is zeker geen plaats waar je zou willen wonen of op zou willen groeien.
Raakte vanavond in gesprek met een jonge vrouw,studente aan de universiteit van Barcelona.Zij spreekt Engels. Ik vertelde haar over mijn gevoel bij Mieres: armoede en soberheid.
Zij vertelde dat Mieres oorspronkelijk een mijn plaats is waar in de omgeving in het verleden veel mojnwerkzaamheden geweest zijn. Evenals overal in West Europa zijn de meeste mijnen gesloten. Omdat er voor Mieres geen alternatieven zijn voor andere economische activiteiten zijn veel mensen werkloos of trekken jongeren weg. Ze vertelde ook dat van oudsher in het gebied waar Mieres ligt de mensen bekend staan om hun hardheid en vechten. Het zijn mensen die weinig op hebben met autoriteiten. Dit kan mijns inziens te maken hebben met hun leven in de mijnen van generatie op generatie.
De studente vertelde mij ook dat dit deel van Spanje, Assurie, tot een van de armste gebieden van Spanje behoort.
Morgen verder met de Salvador camino. Niet zo'n lange wandeltocht, circa 16 km naar Pols de Lens. Verder wandelen kan ik niet omdat de volgende albergue pas weer op ongeveer 32 km verder ligt. Morgen dus nog even een rustig wandeldagje maar daarna krijg ik een dag met veel klimmen.
Foto's
Mieres
