Met een strak blauwe hemel vanmorgen rond 7.15 uur vertrokken uit Santona. Het beloofde een warme dag te worden. Via Dues, waar een grote gevangenis staat, naar Berria. Aan het eind van dit dorp aan de Playa de Berrie voert het pelgrimspad omhoog naar de Puntal del Brusco. Het vergt enig klimmen op het veelal stijle en somd totsachtige pad maar eenmaal boven aangekomen wordt alle inspanning ruimschoots vergoed: prachtige uitzichten over de Playa de Berrie, Santona en westwaarts Noja en het uitgestrekte strand daarvoor.
Op de top ontmoette ik de Italiaanse vrouw en haar zoon aan wie ik vroeg een paar foto's van mij te maken. Heb zelf met de fotocamera meerdere foto's van dit unieke uitzicht gemaakt.
Hoe moeizaam de klim ook omhoog was, regelmatig passeerden mij hardlopers die op een drafje de berg en af renden.
Eenmaal beneden aangekomen voerde het caminopad over het strand naar Noja. Op het strand vestigden zich de eerste badgasten, waren een aantal mensen reeds aan het zwemmen en liepen er langs de vloedlijn strandwandelaars.
Zwemmen kan hier een hachelijke onderneming zijn daar vanuit het zeewater grote en kleine rotspunten omhoog staken. Ook op het strand zijn deze stukken rots aanwezig. Het was eb.
Het strand verder aflopend kwam ik al snel in Helgueras en vervolgens in de toeristische plaats Noja.waar ik nu vlakbij de kerk op een terasje even koffie drink. Een meisje van een hotel hier vlakbij maakte zojuist een foto van mij met op de achtergrond de kerk.
Ga wat water ergens halen en trek spoedig weer verder naar Guemes, zo'n 15 km in zuidwestelijke richting. De kust wordt dus weer even verlaten. In Guemes zal ik in de herberg van pater Ernesto Bustio overnachten.
Nu ca 11.50 uur
Foto
kerk te Noja
Maandag 3 augustus Santander Cruz de Bezana? 20.05 uur.
Gisteren geen tijd meer gevonden om verder te schrijven. Om deze reden doe ik het nu even.
Liep gisteren door Noya op zoek naar de gele pelgrim tekens die mij de weg uit het stadje moesten wijzen. De gele pijlen waren echter nergens te bekennen met als gevolg dat ik een paar keer mis liep. In het centrum kwam ik twee Engelssprekende jongrs/pelgrims tegen die met hetzelfde probleem zaten als ik. Op een gegeven moment spraken zij een tweetal politieagenten aan die in hun auto voor een stoplicht stonden te wachten. De agenten wezen ons in een bepaalde richting van waaruit we verder links en rechts moesten gaan. Oké wij op stap om al snel de weg weer kwijt te raken.
Als ik de gemeente Noja (spreek je uit als Noga) een raad mag geven is het het plaatsen van de gele pelgrim wegwijzerstekens. Gewoon een pot gele verf nemen en links en rechts wat gele pijlen op een muur, lantaarn- of electriciteitsoaal of gewoon op het trottoir verven. Is in andere plaatsen op de camino del norte ook gedaan.
Op een bepaald moment zag ik een Afrikaanse jongen lopen die ik in het Engels aansprak. De jongen bleek uit Kameroen te komen (vluchteling van de binnenlandse oorlog aldaar). Hij sprak dus Frans en omdat hij het Frans beter beheerste ging ons gesprek verder in het Frans.
De jongen die Juan bleek te heten ze dat hij vlakbij woonde bij een oudere man, een Spanjaard/Bask die de weg in de stad Noja en daaruit goed kende. Samen liepen we naar het huis van deze man. In het Spaans begon de man de camino weg uit te leggen en de jongen Juan vertaalde dat weer naar het Frans. Op een gegeven moment verdween de man in het huis om even later met een schets/tekening terug te komen. De man had de camino weg vanuit Noja naar Guemes getekend.
De oude man die eveneens Juan heette zei dat er een kortere weg naar Guemes is San de camino weg. Dit is echter een weg over een autoweg die niet zo interessant is.
De man gaf mij nog wat koude appelsap, er weden een paar foto's gemaakt en ik ging met de tekening van de oude man op stap.
Al snel had ik het caminopad gevonden en liep vervolgens via verschillende dorpjes naar Guemes
De laatste 5 km heb ik een kortere route langs een autoweg genomen waarlangs regelmatig bomen stonden. Het was inmiddels vrij warm geworden en se schaduw van de bomen was meer dan welkom. Gewone asfaltwegen zijn veelal saai om te lopen al kunnen er regelmatig wel mooie uitzichten zijn.
Op een gegeven moment liep ik Guemes binnen en volgde de borden waar de albergue aangeven stond. Ongeveer 1 km voor de albergue van Enesco zal een gezelschap aan een bankje langs de weg te eten
Het bleek een familie te zijn wat van een lid afkomstig was u t Cili. Deze jongen sprak Frans daar hij afgelopen jaar in Monpellier gestudeerd had. Nu Al hij over enkele dagen teruggaan naar Chili.
We praatten wat en er was een hondje van het gezelschap dat dorst had. Er stond een waterkraantjeaar niemand opende deze voor het dier. Het hondje snuffelde er wat rond om vervolgens maar te besluiten om in de modderige waterplaats voor het waterkraantje te gaan liggen. Toen kreeg het dier aandacht: een vrouw kwam.luid pratend op het inmiddels modderige dier af en bestrafte hem. Er kwamen meer mensen bij en het hondje werd v er volgens gewoon onder eenstraal water gehouden om schoon te spoelen. Hoe trek je aandacht ?
Ik liep verder naar de albergue en ontmoette een griepje pelgrims waarvan er een Nederlands bleek te spreken. De jongen kwam echter uit Luxemburg en had via de Nederlandse toeristen wat Nederlands geleerd.
Bij de albergue van padre Enesco was er een hartelijke ontvangst voor iedereen. Er kwamen een stempel in mijn pwlgrspad, ik noteerde mijn naam in her grote pelgrims boek en er werd aan mij een slaapplaats aangewezen.
Ik bleek een slaapruimte te delen met de Italiaanse vouw en haar zoon aan wie ik eindelijk eens de Namen had gevraagd: Teresa en Stefano.
In de zelfde ruimte zou een een Amerikaan slapen
Deze Amerikaan Peter genaamd had de eerste 3 jaar van zijn leven in Wassenaar gewoond. Vervolgens emigreerden zijn ouders naar Amerika. Thans werkt hij in Qatar. Pet er v er staat het Nederlands nog goed maar spreken gaat moeizaam. geen praktische ervaring meer in gehad.
In de avond was er eerst enige uitleg over de oorsptong van deze toch wel unieke albergue, vervolgens was er buiten een gezamenlijk dinner .
Er wed aan ons ook verteld dat donatie niet inhoud dat het verblijf gratis is. In de maand juli hadden pelgrims tussen de 5 en 20 euro per persoon gedoneerd wat duidelijk te weinig is voor al hetgeen er geboden wordt aan decpelgrims. Het kwam er en beetje op neer dat op dezexwijzr de albergue niet voort zou kunnen bestaan.
. Padre Enesco hield daarna een praatje over zijn leven, zijn reizen en wekzaamheden in verschillende landen. Ik heb er filmopnamen van gemaakt in de hoop dat het allemaal gelukt is.
Daarnaast natuurlijk foto's.
In de albergue bleek ook een Russische pelgrim aanwezig te zijn wat toch wel uniek is
Had graag met haar nog een praatje gemaakt maar het is er niet van gekomen.
Toen ik terugging naar mijnslaapplaats kwam ik de Amerikaa Peter tegen. Hij droeg al zijn spullen bij zich en zei dat hij buiten zou gaan slapen
Binnen was het te warm.
Had nog even een praatje met een Poolse pelgrim die ivm last aan haar voeten enige tijd in de albergue zou blijven.
Er waren trouwens meer esndelaars/pelgrims die soms vrij grote blaren hadden. Een aanwezige dokter kon hier naar ki j en.
Alors tot zover deze dag.
Foto's
de albergue van padre Enesco
het diner bij de albergue
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten